Dijitalleşme süreci, abaküsün icadıyla başlamış, 0 ve 1’lerden oluşan program dilleriyle hız kazanmıştır. Bilginin kayıt altına alınması (yazının icadı) ve çoğaltılması (matbaanın icadı), tarih boyunca bilginin aktarımında iki önemli devrim oluşturmuştur. Dijitalleşme ise bilgiyi sıkıştırarak depolama imkanı sunarak yeni bir tarihsel devrime öncülük etmiştir.
Depolanan büyük miktar bilgiyi paylaşma aşamasında ise internet devreye girmiştir. İnternet, kişisel bilgisayar kullanımını artırarak masalarımızdan dünyanın bilgisine ulaşma imkanı sunmuştur. Cep telefonlarının hayatımıza girmesiyle bu erişim ceplerimize taşınmıştır. Ancak, eriştiğimiz çok fazla bilginin ne kadarını özümseyip tecrübeye dönüştürebileceğimiz ise bir soru işaretidir.
Bu noktada karşımıza iki yeni pencere çıkmaktadır. Birincisi, insan beyni yerine çok daha fazla bilgiyi aynı anda özümseyip tecrübeye dönüştürecek bir zeka kullanımı olabilir mi, yani yapay zeka. İkincisi ise, daha fazla bilgiye daha az zorlukla erişip, onu fiziksel bir deneyime dönüştürme arzusu; yani metaverse.
Günümüzde quantum bilgisayarların kişisel bilgisayarlar gibi hayatımıza hızla gireceği bilinmektedir. Bu eşikte, yapay zeka ve metaverse alanlarında hayatlarımızın nasıl etkileneceği şimdilik belirsiz olsa da, gelenekselden uzaklaşacağımız ya da gelenekseli yepyeni yaratım dillerine uyarlamak zorunda kalacağımız kesindir.
Bu devrimden en çok etkilenen yaratım süreçlerinden biri de mekan yaratımı olacaktır ki; bu da mimarlığın evrimleşmesi anlamına gelmektedir. Sanal gerçeklik aracılığıyla mekan algısı yaratmak ve insanları ihtiyaçlarını karşılayabilecekleri sanal mekanlar tasarlamak, mimarlara düşecek. Artırılmış gerçeklik araçları ile belki artık sanal kelimesi bile ortadan kalkacak ve gerçek kavramı yumuşak bir zeminde tüm katılığını yitirecek; ne gerçek ne değil sorgulamadan herkes beyninin içinde yaşaması için tasarlanan mekanlarda beyninin içinde ama aynı zamanda boyutlar ötesi hayatlar yaşamaya başlayacak.